11 years

Hey, I have a story to tell – Eleven years na akong CPA today.

I can still remember that day, October 18, 2010, nagmumukmok lang ako sa dorm sa Manila, nagbabasa ng Kikomachine comics kasi sobrang taas ng level ng anxiety ko, hindi ako mapakali na natatae. Marami ring mga aligaga sa ibaba ng dorm, nag-aabang ng releasing ng CPA board passers. Eh hindi ko kaya gawin yung mag-abang sa baba, hindi ko nga kayang tignan ang cellphone ko, or mag-scroll sa Facebook. Deep in my heart, hindi ako umaasang papasa ako. Yes, honestly tinanggap ko na na babagsak ako kasi naman talagang nahirapan ako sa exam plus negative akong tao plus feeling ko hindi ko naman talaga deserve maging CPA kasi umay na umay na talaga ako sa accounting, na ginagawa ko lang ito kasi kailangan kong maging professional kasi iyon ang dapat, iyon ang gusto ng family ko, na parang wala naman akong ibang choice, na matalino daw ako so dapat successful ako sa career ko, kasi iyon ang idinidikta ng outside forces. Pero sa loob ko, hindi ko pa rin talaga alam kung ano ang gusto ko.

Then that afternoon, tumunog yung Nokia 3200 kong phone. May text message from my classmate, ‘congrats’ daw. Jusko, yung puso ko noon parang nahulog tapos biglang lumuwag yung paghinga ko. Naiiyak akong bumaba para i-check – kailangan ko i-check kasi ayaw ko pa rin maniwala. Maingay na rin noon sa baba kasi nga lumabas na yung result, naka-post na sa bulletin board ng dorm. Nakisiksik ako sa maraming tao para mahanap yung last name ko. Putangina, nung nakita ko yung pangalan ko , parang may bumara sa lalamunan ko, pigil na pigil ko yung sarili ko na hindi umiyak. Tinext ko kaagad si Mama na nasa Bohol to tell the good news and tumawag agad siya, mangiyak-ngiyak din to congratulate me. Pagkatapos, may mga iba na ring nag-text at tumawag. Sobrang overwhelming, my heart was full of joy, and ramdam na ramdam ko yung relief – lahat ng paghihirap ko, it was all worth it.

2004 noong lumipat ako sa Mindanao, hindi afford ng family ko na pag-aralin ako ng college so I had to live with my aunt and uncle, who fully supported me. Thank God, I passed MSU’s admission exam so nakamura ako ng tuition fee (75 pesos per unit) I spent six years in college (five years ang Accountancy nila plus one year din akong nag-stop dahil nagkasakit ako ng PTP Pneumonia). Akala ko noon matalino ako kasi with honors ako nung highschool, pero pagdating ng college, narealize kong ang bobo ko pala, puro matatalino classmates ko. Buong college life ko yata akong depressed at puyat at pagod. I almost didn’t make it, I was having suicidal thoughts (and yep, I almost did it), palaging may breakdown, madalas ang pag-iyak at pagkaawa sa sarili. I dunno, life was hard back then, I wasn’t born privileged.

And then everything changed that day, October 18, 2010. Iyong bagay na akala ko hindi ko gusto, na napipilitan lang ako – nung nakamit ko na siya, masaya rin pala. Sa isip-isip ko, “Siguro ito talaga yung gusto ko. Siguro ito talaga ang para sa akin.”

#LabanLeni2022

Nakakaiyak lang na nakakatuwa na nakaka-inspire. Seeing all these pinks sa newsfeed and timeline ko, pagkatapos ng maraming buwan at taon na napakabigat ng usaping politikal, biglang nagkaroon ako muli ng pag-asa. Her announcement felt like a warm hug.

I remember last 2019, ang dami kong nakaaway sa mga comment sections, kahit mga classmates at kapitbahay at kababayan ko. Pinagsabihan ako ng magulang ko na huwag na makisali at makisagot dahil mapapasama lang ako. Ever since nga noon, hindi ko na naisipan pang umuwi sa probinsiya namin (yes, ang daming DDS sa bayan namin) kasi pakiramdam ko ang toxic lang.

And now, after her announcement, parang gusto ko na ulit bumalik sa Facebook at mambarda ng mga bobong trolls. I just feel like it is going to be worth it. Sana maging worth it, sana manalo. Kasi pilitin ko mang hindi mangialam at hindi magpa-apekto, deep inside apektado ako. Nalulungkot ako sa mga nangyayari ngayon sa bansa, na gustuhin ko man lumaban, eh sino lang ba naman ako.

Kaya ngayon, ewan ko ba pero naiiyak talaga ako. Minamasdan ako ng mga aso ko habang lumuluha. Sabi ko sa kanila ‘tears of joy’ ito.

Sana talaga.

Sana.

one rainy morning

hello there, good morning!

yes, maulan po today. hindi naman malakas na ulan, katamtaman lang, malamig. ganitong panahon yung gusto ko. pawisin kasi akong tao so imbyerna ako kapag mainit at pawis-pawis na ang kamay, paa at kili-kili. pero alam mo, hindi ko ipinapangalandakan na gusto ko ng ulan simula noong napanood ko ang ‘Parasite’ movie, naging sensitive na ako sa part na yan.

so ayun nga, dahil good mood ako today, naisipan kong bisitahin ang blog ko na ito at magkwento. matagal-tagal na rin simula noong huli akong mag-log in dito. yes, opo, tamad na po ako.

magtatatlong buwan na pala akong walang trabaho. yes, nag-resign na ako na walang backup plan kundi ang i-enjoy lang ang mga araw – magluto, magbasa, netflix, socmed, mag-alaga ng mga aso, maging dakilang maybahay, maglaba, linis bahay etc. actually, sa ngayon, hindi pa ako nagsasawa at tinatamad pa akong maghanap ng trabaho. normal ba ‘to? takot din kasi ako maglabas-labas dahil nga sa covid. bilang introvert, gusto ko itong nasa loob lang ako ng bahay.

this morning, after ko maglinis ng bahay, tumambay na ako sa balcony. yes, morning routine ko ito – enjoying my black coffee (i’m on intermittent fasting kasi, and i’m cutting on sugar and carbs) + morning reading (yung crackers, para sa mga aso ko ‘yan). ganito kami mostly every morning. special lang today kasi maulan at masarap talaga tumambay dito sa balcony dahil malamig habang minamasdan ang pag-ulan.

masarap din magbasa. lately, nakahiligan ko na ulit magbasa. simula noong nagka-kindle ako last mid-August (bday gift sa akin ni bf), nakaka-walong libro na ako, pang-siyam itong binabasa ko ngayon. proud na proud ako sa sarili ko. dati kasi, with physical books, swerte na lang na makatapos ako ng isang libro sa isang buwan.

so ayun lang muna kwento ko kasi hindi ko na naman alam paano wawakasan itong blog na ito. looking forward pa rin ako na dumating ang panahon na sisipagin naman akong magkwento at magsulat muli. 😊

napadaan lang

1:48am, Friday. Marami akong reports, deadline for submission today. Pero hindi ko siya natapos/tinapos kanina. Instead, I watched two movies kanina, Between Maybe’s and She’s The One. Then I listened sa Ang Walang Kwentang Podcast, finished two episodes. I also played Hay Day, trying to grow my farm there.

Yes, heto na naman po ako, procrastinating. And I don’t know why.

Yeah, I ignored a few work emails din kanina. They give me anxiety so hindi ko pa rin talaga sila ma-open. Maybe later. Kapag wala na akong ibang choice.

I’m mentally unwell. Hindi ko na alam paano sisimulan at tatapusin ang mga bagay-bagay. Dapat resigned na ako last month. Pero dahil hindi ko pa nagagawa ang resignation letter ko, na-extend na naman ako ng another one month.

I need to sleep. Pero iniisip ko pa kasi ano magandang ikulay sa buhok.

Paano na nga ba magtapos ng isang blog post?

• 

10 years

Sampung taon na ako nagtatrabaho sa kumpanya na ito, saktong 10th year anniv today. Dito naganap ang una and my one and only job interview. Never ako nag-try mag-apply sa iba kasi sa first interview ko dito, walang kuskos-balungos, natanggap kaagad ako.

Sampung taon na memories and experiences. Every two or three years, napo-promote ako, yearly salary increase, bonus, ang ganda ng benefits. Super okay ako with my co-workers.

But now, gusto ko na tumigil. Gusto ko muna magpahinga. Gusto ko mag-alaga na lang ng aso at magtanim ng mga gulay. Gusto ko maging plain housewife na lang (charot, hindi pa ako wife).

Seryoso, pagod na ako. Patung-patong na stress and anxiety dahil sa trabaho. Sabi nila normal lang yun. Pero wala na talaga akong gana eh. I want a clean slate.

Okay kaya ‘yun? Nasa gitna ng pandemya tapos wala akong trabaho. Ang dami bayarin, hindi naman ganun kalaki ang ipon.

Kaya ko kaya?Magre-resign ako and then what?! Hindi ko pa sure ano gusto ko. Tangina, 33 years old na ako, hindi ko pa rin alam gusto ko.

To resign or not?